Zakenlui

Het was berengezellig en bloedstollend spannend, de Millenniumtrilogie van Stieg Larsson. Ook al vanwege de vermakelijke tirade tegen de financiële pers die - nog niet eens zo heel lang geleden - de gewoonte had om elke ceo, dga of om het even welke struikrover in het bedrijfsleven die ook maar een beetje in de zwarte cijfers bleef, de hemel in te schrijven.

De werdegang van Cees van der Hoeven, Nina Brink, Rijkman Groenink, Dirk Scheringa en talloze anderen bewijst hoezeer Larsson het bij het rechte eind had. Ik wil maar zeggen: een carrière in zaken of in het bedrijfsleven is geen enkele garantie voor excellentie. In de hele samenleving is dit besef nu vrij breed doorgedrongen. Behalve bij Gouda Positief. De partij schreef een boutade van 27 velletjes tik om af te rekenen met de vermaledijde lokale politiek. In heel Nederland lijden gemeenten onder tegenvallende grondexploitaties, de kredietcrisis en de verwachte bezuinigingen van het rijk. Gouda Positief laat het in zijn analyse buiten beschouwing. Bij ons is de ellende in zijn geheel toe te schrijven aan het amateurisme in het bestuur. Wat de wethouders (en de gemeenteraad) nu precies verkeerd hebben gedaan, of nagelaten staat niet zo precies in het stuk. Maar Gouda Positief vindt het bleekneuzen met baantjesdrang, geen sterspelers, hooguit hinkepinkende eersteklassers en zo komen we natuurlijk nooit in de eredivisie. Ze vinden het in commissie want - mind you - een communicatieadviseur bekeek een tv-optreden van één van de wethouders en oordeelde niet mild. Ja, daar zitten de Goudse burgers maar mooi mee.

Gouda Positief wil het hele college vervangen door zeven topkandidaten uit het bedrijfsleven die allemaal twee dagen in de week werken. Ze worden bestuurlijk gecontroleerd door een Raad van Toezicht met mensen die hun sporen hebben verdiend als ondernemer of zo. Het is een in het bedrijfsleven beproefde constructie. Op de proef gesteld ook, want wat was er toch ook al weer met dat toezicht?

Voor de – door de burgers van Gouda eerlijk gekozen – 35 leden van de gemeenteraad heeft Gouda Positief een figurantenrol in de aanbieding als ‘inhoudelijk’ toezichthouder. Thorbecke kan er een puntje aan zuigen. Onbegrijpelijk dat het plan niet onmiddellijk integraal is overgenomen. Het had zo mooi kunnen zijn, zeven geslaagde zakenlui in pakken van Paul Smith en Armani op B en W-werklunch in de Parkheuvel, of anders minimaal Kaagjesland en zeven blinkende Sports Utility Vehicles in de parkeergarage op de Nieuwe Markt. En veel connecties natuurlijk, business to business. Heel plezierig en zeer vertrouwd. Krijgen we nou straks weer Marco Kastelein op zijn oerdegelijke merkrijwiel? Of Marion Suijker in haar mutsige Ford Ka? Het wordt nooit wat met ons.

Mensenrechten

‘Ik zag je in de krant staan naast Nebahat Albayrak. Mag ik je alstjeblieft een verhaal vertellen?’, e-mailde Ans Besteman. Nu zitten we aan tafel. Zij met een stapeltje papieren en een onaangeroerd kopje koffie. Ze vertelt over Bashir.

Hij ontmoette zijn vrouw Shakira in de tijd van de communistische heerschappij in Afghanistan. Het was een huwelijk uit liefde, ze waren gelukkig ondanks de bittere armoede. Toen er kinderen kwamen, kon Bashir een baan krijgen als beheerder van de voedseldepots van de KhAD, de gevreesde staatsveiligheidsdienst. Bashir had niet veel op met de communisten, maar hij was allang blij dat hij zijn gezin kon onderhouden.

Taliban
De kinderen groeiden op, de communisten werden verdreven, de Taliban kwamen aan de macht. De mooie oudste dochter van Bashir kreeg te verstaan dat ze moest trouwen met een Talib. Ze verafschuwde de man en weigerde. Bashir steunde zijn dochter. Maar de druk werd opgevoerd, het huwelijk was onafwendbaar. De oudste dochter van Bashir beroofde zich van het leven door ophanging.

De Taliban pakten Bashir op, maar lieten hem na een paar weken vrij. ‘Jullie moeten vluchten, je hebt nog twee dochters en een zoon. Je moet gaan, het is je enige kans’, zeiden zijn vrienden en familie. Shakira slaagde erin om met de kinderen te vluchten naar Nederland. Het was 1998. Een jaar later lukte het ook Bashir.

Shakira en de kinderen werden als vluchtelingen erkend. Maar Bashir kreeg op grond van zijn arbeidsverleden bij de KhAD de 1F-status. Iedereen die heeft gewerkt voor de KhAD heeft zich schuldig gemaakt aan schending van de mensenrechten, redeneert de IND. De advocaat van Bashir was met vakantie toen het bericht kwam. Hij verzuimde beroep in te stellen.

Uitgeprocedeerd
Nu – ruim tien jaar en een onafzienbare reeks van rechtszaken later – is Bashir uitgeprocedeerd. Het enige dat zijn uitzetting nog een poosje kan tegenhouden, is een uitspraak dat het nu te gevaarlijk is om terug te keren naar Afghanistan. Shakira en de kinderen zijn volledig geïntegreerd in Nederland. De dochters hebben gestudeerd, ze trouwden met Nederlandse mannen. De zoon is bijna afgestudeerd.

‘Het is een modern, warm en hecht gezin. Ondanks de armoede, met niet aflatende geestkracht en met af en toe wat financiële hulp van de kerk hebben ze zich er doorheen geslagen, en de kinderen een toekomst gegeven’, vertelt Ans. ‘Bashir is een wijze, zachtmoedige man. Hij is muzikaal, leeft voor de liefde voor zijn gezin, ik steek mijn hand voor hem in het vuur: dit is geen man die mensen heeft gemarteld.’ Ze vertelt dat de ambassade na onderzoek vaststelde dat er geen enkel bewijs was dat Bashir zich schuldig heeft gemaakt aan misdaden tegen de menselijkheid, maar het veranderde niets. Bashir is wanhopig. ‘Ans, zei hij laatst, ik wil zo graag mijn mens-zijn terug.’

Vandaag is het 21 maart. Antiracismedag. Ik heb de zaak Bashir onder de aandacht gebracht van Nebahat Albayrak die jammer genoeg geen staatssecretaris meer is, en van het PvdA Tweede Kamerlid Hans Spekman.

Wilt u – lezer van dit blog - ook helpen? Ik breng u graag in contact met Ans. Zij kan u inzage geven in het dossier.

Wouter kiest voor zijn gezin

Wijsje

Dat was een dolle avond, dinsdag. Het afscheid van zeventien collega’s uit de raad. Met welgekozen woorden van de burgemeester, onderscheidingen voor de oudgedienden Jan van Dijk, Roy Kraft van Ermel, Cees Wouters en Gerard Schotanus.

In de feestcommissie hadden we ons al weken verkneukeld om de collega’s vrolijk de maat te nemen met onze leukste lollige liedjes. ‘Ik wil er eigenlijk nooit meer mee ophouden’, verzuchtte Hilde Niezen toen we het laatste meesterwerk hadden voltooid.

Vanavond wordt de nieuwe raad geïnstalleerd. Prompt werd ik vanmorgen weer wakker met een wijsje in mijn hoofd. Hij gaat op ‘Wat voor weer zou het zijn in Den Haag’. Om het af te leren.

Wat voor sfeer zal het zijn in de raad?
Zijn we trots en enorm positief
Geen venijnig chagrijn en verraad,
Of is dat toch een beetje naïef?
Krijgen we hoogstaand debat
Over die prachtige stad
Het is nodig en ’t lijkt me zo fijn
Elke burger is erbij gebaat
Wat voor sfeer zal het zijn in de raad?