Vaklui

Met geen andere collega kan ik zo hartstochtelijk van mening verschillen als met Anita Engbers. Dat gemier op de vierkante millimeter over een detail in een woonverordening, of een kiloprijs voor een sociale sectorwoning. Wat een onzin! Dit alles neemt niet weg dat ik haar hoog heb staan, die bevlogen onversaagde en ongegeneerde alles- en betweter. Bovendien ben ik het ook wel eens hartgrondig met haar eens. Bijvoorbeeld nu.

Op haar website neemt Anita stelling tegen de voorgenomen aanbesteding van (onderdelen van) het welzijnswerk in Gouda. Je zal maar welzijnwerker zijn. Hoe maakbaar is welzijn? Over het welzijn van wie precies gaat het eigenlijk? Tien tegen één dat al die (politieke) partijen in de stad iets anders van je willen. Weinig complimenten, des te meer gezeik, schat ik. Wat doen die watjes eigenlijk met onze belastingcenten? Ze kennen toch de indicatoren? Waarom zijn die wijken nog niet leefbaar? Waarom hangen er nog rotjongens op straat? Veiligheid. Leefbaarheid. Love. Peace. We want it all, we want it now! En graag een paar euro van de uurprijs af. Hoezo kan niet? Dan schrijven we een pitch uit.

De markt is geen panacee, en wat je ver haalt, valt vaak vies tegen. Straathoekwerkers uit Amsterdam, Breda of Weststellingwerf kennen niet onze wijken, onze problemen en onze usual suspects evenmin. Voor de nieuwe welzijnswerkers goed en wel zijn ingewerkt staat – wegens het niet halen van de prestatieafspraken – de volgende aanbesteding op de rol. Niet de beste vaklui, maar de bureaucratisch best onderlegde aanbieder wint. Want aanbestedingen, dat is een vak apart. Dat heeft helemaal niks met welzijnswerk te maken.

Ondertussen verdampt de kennis, kunde en het menselijk kapitaal van een professionele Goudse organisatie. Weer een slag gewonnen voor de bureaucraten in hun quasi objectieve modellenuniversum. Opgeleid voor het koeioneren van mensen die wel een vak hebben geleerd. Zal ik mijn petje afzetten? Dan kunt u fijner poepen, zegt de professional lijdzaam en hij zoekt de website van het UWV.