Plastic

Onze zolder is wat in geruststellend bestuurlijk jargon heet ‘een gebied waar opgaven liggen’. Ik kom er daarom niet zo graag. In de eerste plaats zijn er de manden met vouw- en strijkwas. Een poosje rechtstreeks uit de wasmand leven gaat weliswaar best, maar de beleving van ontbijt en ochtendspits in ons gezin lijdt er wel onder.

Verder zijn er wankele stapels oude paperassen, dozen met verweesde knuffels en ander vergeten speelgoed waaronder keukens, vliegvelden en parkeerdekken van schreeuwplastic. Het ergste zijn de winkeldochters. Schemerlampen, kandelaars en andere impulsaankopen die er bij nader inzien helemaal naast waren. Het is alles bij elkaar een magisch realistische collectie die je aan de straatstenen niet kwijtraakt.

Dankzij wethouder Marco Kastelein kreeg één stuk onverwachts toch een tweede – of beter gezegd eerste – leven. Het is een geëmailleerd vat, bij wijze van wasmand aangeschaft, maar voor dat doel veel te zwaar en dus heel onhandig. Nu staat hij in de tuin voor de gescheiden inzameling van plastic. ‘Ik ben goed bezig’, denk ik steeds als ik een lege rookworstzak in het vat laat glijden. Ook al vanwege de kansrijke mogelijkheden om werk met werk te maken. Zou je af en toe ook een speelgoed shellstation mogen meegeven voor de recycling?